Reflexos a cores...e flores

Bloemen leven lichtzinnig . . .Bloemen leven lichtzinnig in hun bladenDieren lopen vanzelfsprekend: ze zwijgenvan wat ze zouden kunnen zijn; hun dadengebeuren altijd nu, dieren zijn eigenMensen doen alsof.
Bestaan in ijskoudedenken, denken, denken dat ze bestaan.Geen mens kènt een mens. Men wil zich vasthouden.Angst laat niet los. Men kijkt zijn spiegel aanEn hangt zich op aan winterse systemenof takken van geloof.
Maar dood is dood.Men neemt zich mee en is niet mee te nemenEn ik ben eenzelfde. Maar leg mij blootomdat ik zien wil wie ik toch nog ben.
Ik moet toch een mens zijn die ik herken.Hans Andreus (1926-1977)uit: Sonnetten van de kleine waanzin (1957

In English
Flowers live so frivolously . . .
Flowers live so frivolously in their leavesAnimals walk so at ease: they remain silentabout what they could be; their deedshappen forever now, animals are their own
People do as if. Exist in ice-coldthinking, thinking, thinking that they exist.No one knows anyone. One wants something to hold.Fear doesn't let go. One looks in the mirror
And hangs oneself up on wintery systemsand branches of belief. But death is death.One takes oneself along and can't go alongAnd I'm just the same. But lay me barefor I wish to see yet who I am.I have to be—don't I?— someone I recognize